top of page
Actualités de la paroisse: Blog2

Homélie du 13ème Dimanche Temps ordinaire

Photo du rédacteur: Paroisse Saint LouisParoisse Saint Louis

La traduction en français se trouve à la fin du texte en breton



+


13vet Sul war ar bloaz


An neb na zamm ket e groaz evit dont d’am heul, n’eo ket din ac’hanon.”



Ma bredeur ha ma c’hoarezed kristen,

Gallout a reomp hon c’houlennata gant komzoù Jezuz hon eus klevet e deroù an Aviel-mañ : « An neb a gar tad pe mamm muioc’h egedon, n’eo ket din ac’hanon ; an neb a gar mab pe merc’h muioc’h egedon, n’eo ket din ac’hanon. » Ar penn-dra e c’hellomp tennañ eus ar gomzoù-mañ eo, e c’halv Jezuz ac’hanomp da garout. Ha karout eo ober dibaboù ; bez’ eo bezañ gouestl d’ober emzinac’h. Da gentañ eo karout dilezel ar pec’hed ha stourm ouzh ar pec’hed a vir ouzhomp da garout penn da benn. Rak ar pec’hed a wast hon c’harantez. Karout un den bennak a gas ac’hanomp da c’houde da glask e vad ha da labourat evit e vad. Er ganrantez ne glasker ket da gentañ hor mad deomp an-unañ, met e klaskomp mad egile pe eben. Bez’ez eus atav er garantez un doare d’en em narc’h ni hon-unañ. Hiziv eo bet gwelet er garantez ur seurt diazvder (immaturité) ; kalz tud hiriv ne badont ket er garantez en amzer evit en em garout peogwir ne glaskont er garantez nemet ar pezh a blij dezho. Ha kerkent ma c’hoarvez un dra bennak ha ne blij ket dezho, e torront an darempred. Ur garantez hag a zo kreñv ha solut, er c’houbl, en tiegezh pe etre mignoned, a c’hell kenstagañ ar pezh ne blij ket din, an holl harzoù bihan. Da lavarout eo ez eus er garantez ur seurt sakrifis. Pa n’eus ket lec’h er garantez evit ar disheñvelderiou, evit ur seurt sakrifis personnel, n’eo na gwir na solut ar garantez. Er ster-mañ e c’hellomp sellout ouzh ar groaz evel an diskuliadenn uhelañ ha pouezusañ eus Karantez Doue evidomp. Ar groaz a zo al lec’h ma en em ro Jezuz evidomp penn da benn dre garantez, hep derch’el netra evitañ hag eo ivez al lec’h ma en em ginnig Jezuz en ur sakrifis. N’eus diskuliadenn uhelañ ha disiañ eus Karantez Doue nemet war ar groaz. « Sammañ e groaz ha mont da heul Jezuz », n’eo ket klask gouzañv, met klask karout en em reiñ penn da benn hep kontañ.


Gallout a reer lavarout he deus ar garantez daou wirvoud enni : gwirvoud ar marv ha gwirvoud ar vuhez. Rak, petra eo en em nac’h hon-unan, nemet asantiñ da vervel deomp hon-unañ ? Gwelout ar garantez er mod-se a vefe diglok, ma ne zonger ket kement-se a zo ur mammenn a levenez ha a vuhez. Asantiñ da gement-se evit asantiñ hepken a zo mat evit ar stoikegezh, evit ar voudaegezh pe evit ur gleñvedouriezh kleñvedus ; met n’eo ket kristen. Ar pezh a zo kristen eo dibab karout o vezañ gouest d’en em nac’h hon-unañ, met evit karout egile, ar pezh a vo mammenn peoc’h ha buhez evit hon e-unan. Karout a zo ober skiant-prenet ar marv evit karout. Kavout a reomp amañ tost ger evit ger lennadenn Sant Paol d’ar Romaned : “Sebeliet omp bet eta a-unan gantañ er marv dre ar vadeziant, evit ma renfemp ni ivez ur vuhez nevez, evel m’eo adsavet da vev an Aotrou Krist dre c’hloar an Tad.” Sakramant ar vadeziant a denn e orin diouzh marv Jezuz war ar groaz ha diouzh e Adsav; reiñ a ra da bep hini hag a resev anezhañ buhez doueel Jezuz adsavet. Dre ar vadeziant e komuniomp da varv ha da Adsav Jezuz o tremen dija ni ivez eus ar marv betek ar vuhez. Ar memestra eo hag ar garantez a ra tremen ac’hanomp ni ivez eus ar marv betek ar vuhez. Ar gwirvoud memes eo peogwir eo buhez Jezuz adsavet karantez holl-c’halloudek Doue en deus trec’het ar marv. Karantez ha buhez eus ar vadeziant a zo ar gwirvoud memes. Ar vadeziant a zispleg en hor buhez ar garantez en lakaad ac’hanomp dremen eus ar marv betek ar vuhez evit hor prientiñ e fin hor buhez da dremen eus ar marv betek ar vuhez. Ar garantez a c’hallomp bevañ en hor buhez a zo un aozidigezh evit ar vuhez peurbadus gant Doue, gant Doue e vevimp eus ar garantez hepken. Ma eo diaes a-wechoù en hor buhez karout an den all evit gwir, e mod kristen, n’ankounarc’haomp ket e ro ar vadeziant gras deomp doareoù evit karout evel-se. Ar vadeziant a ra deomp tremen eus ar marv d’ar pec’hed betek ar vuhez nevez e Jezuz ; met ober a ra ivez deomp tremen, dre garantez a lakaomp en hor buhez eus ar marv d’ar pec’hed betek ur vuhez eus karantez, en ur dreuzfurmiñ dija tra an douar e dra an neñv.


Dre gomzoù Jezuz diwar-benn ar garantez evit e ziskibien e lavar ivez pennadoù ar sul-mañ un tu all eus ar garantez : ar skoazell a c’hellomp degas da bep hini a labour da oberoù Doue. N’eo ket galvet pep hini da vezañ abostol, met pep hini a zo galvet da vezañ diskibl Jezuz. Hag an holl ziskibien n’o deus ket ar memes karg. Bez’ez eus unan hag a gelenno hag unan a raio ur werennad dour fresk d’ar misioner skuizh. Bez’ez eus an hini hag a skoazello an dud naonek hag an hini hag a skoazello an den kaset gant Doue evit aotren anezhañ un diskuizh. N’eus ket servij bras pe vihan : pep servij en deus e lec’h hag e dalvoudegezh. Ma n’eo ket galvet pep hini d’ober katekiz, da aozañ ar vadeziant pe c’hoazh da ganañ en ur barrez, e c’hell pep hini d’ober un dra bennak evit skoazellañ pe disammañ ar re a labour war dachenn ar mission. Er ster-se eo dedennus al lennadenn gentañ. Fellout a ra d’ar vaouez pinvidik eus Sunam degemer ar profed Elizeaz evit aotren dezhañ en em ziskuizhañ hag kemer nerzh endro . Setu frouezh he c’harantez : roet e vo dezhi gant an Aotrou Doue ur bugel tra ma ne deue ket a-benn da gaout unan. An hengoun brav yuzevek ha kristen a gelenn deomp emañ an Aotrou Doue en den degemeret hag en den a zegemer. Adkemer a ra reolenn Sant Beneat ar memes hengoun pa c’houlenn gwellout Doue en den degemeret ha gwelout Doue en den a zegemer; ouzhenn se, ar yezh galleg hag ar yezh latin a implij ar ger memes hôte evit diskouez an hini a zegemer hag an hini hag a zo degemeret. (Ha n’eo ket ar memes evit ar brezhoneg; daou c’her a zo : ostiz hag ostiziad). An hini a zegemer a zo ken kouviet kement hag an hini hag a zo degemeret. Al lennadenn gentañ a ziskouez deomp emañ an Aotrou Doue er profed Elizeaz, an den a Zoue evel eo skrivet el lennadenn, peogwir e vo sevenet ar c’houbl a zegemer hag e resevo ur bugel. Da lavarout eo, ma breudeur ha ma c’hoarezed, e leun an Aotrou Doue penn da benn ar re a sikour ha harp tud a Zoue, a labour e winienn an Aotrou. Un doare ivez eo da ziskouez hon c’harantez evit Doue d’he lakaat da greskiñ.


Ma breudeur ha ma c’hoarezed kristen, goulennomp digant an Aotrou Doue ar c’hras da greskiñ en e garantez, ur garantez hael, digoust, brokus, ha ne glask ket da gentañ e vad-dezhañ e-unañ, met da gentañ mad egile. E mod-se en em brientiñ a reomp dija d’ar vuhez peurbadus. Amen !




+


13ème Dimanche Temps ordinaire

« Celui qui ne prend pas sa croix et ne me suit pas n’est pas digne de moi. »



Frères et sœurs,


Les paroles de Jésus que nous venons d’entendre au début de cet Évangile peuvent nous interroger : « Celui qui aime son père ou sa mère plus que moi n’est pas digne de moi ; celui qui aime son fils ou sa fille plus que moi, n’est pas digne de moi. » Le premier enseignement que nous pouvons en tirer est que Jésus nous appelle à aimer. Et aimer, c’est faire des choix ; c’est être capable de faire des renoncements. Aimer, c’est d’abord renoncer et combattre le péché qui nous empêche d’aimer complètement et totalement. Le péché abîme notre capacité d’amour. Aimer quelqu’un nous conduit ensuite à chercher son bien et à concourir à son bien. Cela implique que dans l’amour, on ne cherche pas d’abord son propre intérêt personnel, mais celui de l’autre. En ce sens, l’amour comprend toujours une part de renoncement à soi, à son ego. Il y a ici aujourd’hui une source d’immaturité importante dans l’amour. Beaucoup ne tiennent pas dans l’amour dans le temps parce qu’on ne recherche dans l’amour que ce qui me comble, ce qui me convient. Et dès l’instant qu’il y a quelque chose qui ne me convient plus, où il faut que je prenne sur moi, alors je casse la relation et je me désinvestis. Un amour mature, qu’il s’exprime dans la relation conjugale, familiale ou amicale, a la capacité d’intégrer ce qui ne me convient pas, toutes les petites résistances à l’amour parfait idéalisé qui font que l’amour en question est un amour vrai. C’est-à-dire que l’amour comporte en lui-même une dimension de sacrifice. Un Amour dans lequel la concession n’existe pas, la part de sacrifice personnel est absente, n’est pas un amour vrai et mature. C’est en ce sens que l’on peut comprendre la croix comme la plus haute manifestation de l’Amour de Dieu pour nous. La croix est à la fois le lieu où Jésus se donne totalement par amour pour nous, sans rien garder pour lui, et elle est aussi le lieu où Jésus s’offre en se sacrifiant. Il n’y a pas de plus haute et de plus parfaite manifestation de l’Amour que sur la Croix. « Prendre sa croix et suivre Jésus », ce n’est pas chercher à souffrir, c’est chercher à aimer en se donnant totalement, sans compter.


On peut dire que l’Amour comporte en lui-même une dimension de mort et de vie. Car, qu’est-ce que renoncer à son moi, à son amour propre, à son ego, sinon consentir à mourir à soi ? Mais une telle conception de l’amour serait incomplète s’il n’y avait derrière la dimension d’aimer qui est source de joie et de vie ? Renoncer à soi pour renoncer est de l’ordre d’une ascèse stoïcienne, d’une pratique du Bouddhisme ou d’une pathologie doloriste malsaine ; mais ce n’est pas chrétien. Ce qui est chrétien, c’est de faire le choix d’aimer, en étant capable de renoncer à soi, mais pour aimer l’autre, ce qui sera source d’épanouissement et de vie pour soi-même. Aimer, c’est faire l’expérience de la mort pour aimer. Nous retrouvons ici presque mot pour mot la lecture de St Paul aux Romains : « Si, par le baptême dans sa mort, nous avons été mis au tombeau avec lui, c’est pour que nous menions une vie nouvelle, nous aussi, de même que le Christ, par la toute-puissance du Père, est ressuscité d’entre les morts. » Le sacrement du baptême nait de la mort de Jésus sur la Croix et de sa Résurrection ; il donne à ceux qui le reçoivent la vie divine de Jésus Ressuscité. C’est en ce sens que nous pouvons dire que par le baptême, nous communions à la mort et à la Résurrection de Jésus, en passant nous aussi déjà de la mort à la Vie. Il s’agit de la même réalité que l’Amour qui nous fait aussi passer de la mort à la vie. C’est la même réalité parce que la vie du Ressuscité est l’Amour tout-puissant de Dieu qui a triomphé de la mort. Amour et vie baptismale sont la même réalité. Dit autrement : le baptême déploie dans notre vie la réalité de l’Amour en nous faisant passer de la mort à la vie pour nous préparer ultimement, au terme de notre vie, à passer de la mort à la vie. Tout l’Amour que nous pouvons mettre en œuvre dans notre vie n’est qu’une préparation à la Vie éternelle avec Dieu où nous ne vivrons que de l’Amour. Si, dans notre vie, nous faisons l’expérience d’une difficulté à aimer l’autre en vérité, chrétiennement, n’oublions pas que la grâce du baptême nous dispose et nous donne les moyens pour aimer ainsi. Le baptême nous fait passer de la mort au péché à la vie nouvelle en Jésus, mais il nous fait aussi passer, par l’amour mis en œuvre dans notre vie, de la mort à soi à une vie d’amour, permettant déjà de transformer les réalités humaines d’ici-bas en réalités divines.


Dans l’enseignement sur l’Amour que Jésus donne à ses disciples, les textes abordent aussi une autre réalité qui est l’aide que l’on est appelé à apporter à ceux qui travaillent à l’œuvre de Dieu. Tout le monde n’est pas appelé à être apôtre, mais tout le monde est appelé à devenir disciple de Jésus ; et tous les disciples n’ont pas la même mission. Il y a celui qui enseignera et celui qui donnera un verre d’eau fraiche au missionnaire fatigué. Il y a celui qui aidera les personnes affamées et celui qui accueillera l’envoyé de Dieu pour lui permettre de se reposer. Il n’y a pas de grand service ou de petit service ; tout service a sa place et a de la valeur. Si tout le monde n’est pas appelé dans une paroisse à faire du catéchisme, à préparer au baptême ou encore à animer les chants, tout le monde peut faire quelque chose pour aider ou soulager ceux qui travaillent à la mission. En ce sens, le récit de la première lecture est intéressant. La femme riche de Sunam tient à accueillir le prophète Élisée pour lui permettre de se reposer et de refaire ses forces. Résultat de sa charité : le Seigneur va lui donner un enfant, elle qui ne parvenait pas à en avoir. La belle tradition judéo-chrétienne de l’hospitalité nous apprend que Dieu est à la fois dans la personne accueillie et dans la personne qui accueille. La règle de St Benoît reprend la même tradition, invitant à voir Dieu dans la personne accueillie et Dieu dans la personne qui accueille ; d’ailleurs, chose remarquable, le français et le latin utilisent le même mot hôte pour signifier celui qui accueille et celui qui est accueilli. Celui qui accueille est autant l’invité de celui qui est accueilli. La première lecture nous laisse sous-entendre d’une certaine manière que Dieu est dans le prophète Élisée, l’homme de Dieu comme cela est dit dans le texte, puisque le couple qui accueille sera exaucé et aura un enfant. Cela veut dire, Frères et Sœurs, que le Seigneur comble ceux qui participent, aident et soutiennent les envoyés de Dieu, ceux qui travaillent à la vigne du Seigneur. C’est aussi une manière de manifester notre amour pour Dieu et de le faire grandir.


Frères et sœurs, demandons la grâce au Seigneur de grandir dans son Amour, un Amour désintéressé, gratuit, généreux, qui ne cherche pas d’abord son propre intérêt, mais d’abord le bien de l’autre. C’est ainsi que nous nous préparons déjà à la vie éternelle, Amen !

 
 

Comments


Ancre 1
bottom of page